Platform over bouw en ontwikkeling in de zorg in Vlaanderen en Nederland
‘Geld mag niet de stimulator zijn, de omgeving wél’
(Beeld: Serge Ligtenberg)

‘Geld mag niet de stimulator zijn, de omgeving wél’

Marc van der Heijden 

Directeur bij Triboo in Zevenhuizen waar gestreefd wordt naar een circulaire inrichting van de productieprocessen die de samenleving in beweging brengt.

​Mag ik meteen met de deur in huis vallen?

– In Nederland gooien we jaarlijks 247 (!) miljoen kilo aan meubels weg.

– In de Europese Unie bedraagt dat totaal 11 (!) miljard kilo.

Dramatisch hè?

Daarom is mijn vraag gerechtvaardigd: kunnen we dit in Nederland niet anders doen? Of anders gezegd: welke verantwoordelijkheid neemt u in de keten om die vreselijk hoge aantallen kilo’s weggooiafval drastisch te verminderen? Want, het is toch niet normaal dat we zo ontzettend
veel verspillen?

De oplossing is niet eens zo heel ingewikkeld. Beschouw kunststoffen en natuurlijke vezels gewonnen uit afvalreststromen als goud. En, verander uw verdienmodel. Zo maakt u van afvalkosten grondstofwaarde. Daarmee bedoel ik dat u alleen nog maar producten ontwerpt en produceert die nooit meer bij het afval komen, maar waarvan de vezels aan het eind van de gebruikscyclus opnieuw worden verwerkt tot een ander product. In Nederland gebeurt dit helaas op een nog veel te bescheiden schaal, maar er zijn wel spraakmakende voorbeelden. Van oude energiemeters die veranderden in een tafelblad bijvoorbeeld. Of van bureau- en tafelbladen die transformeerden tot water- en luchtfilters. Kortom, bij ontwerp en productie gaat u vanaf nu beter kijken naar de ingrediënten van uw beoogde eindproducten en uiteindelijk kiest u alleen voor de grondstoffen die ook ná gebruik hun waarde behouden en elders kunnen worden ingezet.

Zo kunt u er daarnaast voor kiezen om alleen nog maar meubelen met lichtgewicht constructies te ontwerpen of te bouwen. Door massief spaan te vervangen door een lichtgewicht meubelpaneel weegt dan een standaard bureaublad van 1.600x800mm slechts 7 kilo in plaats van 25 kilo. Dus: 18 kilo minder materiaal en dit betekent een CO2-besparing van wel 60% bij de productie. Ik zei het al: zo moeilijk is het niet.

Toch vinden we het collectief wél moeilijk, zo blijkt. En dat komt door de wijze waarop we onze economie hebben ingericht. De handel drijft op geld verdienen. Het leveren van een goedkoop product (dat dus concurreert) is altijd het doel van bedrijven terwijl dit juist onze ondergang wordt. We moeten af van de ziekte dat alles om geld moet draaien. Geld mag niet de stimulator zijn, de omgeving wél. Want, dat is waar we in leven. Ik pleit dus voor een radicaal andere insteek.

Daarom mijn oproep aan eindgebruikers: boycot bedrijven die producten leveren waarvan het afval ná gebruik geen waarde meer heeft. Bestel alleen nog lichtgewicht materialen. En… doe niet meer mee aan de praateconomie (‘Laten we ons best doen voor het voortbestaan van de mensheid en een duurzamere toekomst van onze planeet!’) maar sluit je aan bij de doe-economie (‘We doen het!’). Daarbij geldt ook dat we kleinere bedrijven die juist deze slagkracht hebben en flexibel zijn, meer moeten steunen. Zij hebben de innovatiepotentie. De start-ups moeten overleven want zij kunnen tussen de stroperigheid van de grote bedrijven het verschil maken waardoor goedkoop geen duurkoop meer is. Uiteindelijk is de samenleving er bij gebaat. 

"*" geeft vereiste velden aan

Stuur ons een bericht

Dit veld is bedoeld voor validatiedoeleinden en moet niet worden gewijzigd.

Wij gebruiken cookies. Daarmee analyseren we het gebruik van de website en verbeteren we het gebruiksgemak.

Details