Platform over bouw en ontwikkeling in de zorg in Vlaanderen en Nederland
Multi-culti in de zorg

Multi-culti in de zorg

In een tijd van veel veranderingen word je links of rechts soms ingehaald, terwijl je daar niet meteen erg in hebt. Jaren geleden moest iedere buitenlander integreren. Opgaan in onze Nederlandse traditie. Leren fietsen en zich aanpassen aan onze gewoontes. Alle mensen waren gelijk, dat gold ook voor ons Nederlanders. Boeren, burgers en buitenlui, allemaal in hetzelfde zorgcentrum of woonzorgcomplex. Maar tijden veranderen. In de kersttoespraak zei onze koning Willem-Alexander: “We moeten accepteren dat mensen van elkaar verschillen. Eenheid zonder verscheidenheid is verstikkend, verscheidenheid zonder eenheid is los zand. Tegelijkertijd moeten we ook zien dat ons land meer is dan zeventien miljoen selfies.”

In de twee jaar durende reis door zorgland, die ik in het kader van ons boek samen met Wendy van Venrooij heb gemaakt, hebben we ook gekeken hoe andersdenkende senioren en ouderen uit andere culturen samenleven. Dit heeft mij als interieurarchitect veel geleerd. Geef iedere groep van gelijkdenkenden een huis of gebouw en kijk wat ze ermee doen. Daar komt meestal geen interieurarchitect aan te pas. Is ook niet het belangrijkste, hoewel ik wel de neiging heb om van alles te gaan roepen.

In beginsel willen deze groeperingen zoveel  mogelijk herkenning en een thuisgevoel creëren. We zijn in huizen geweest voor Chinese, Marokkaanse en Indische ouderen, bij kunstenaars en vrijmetselaren. In al die huizen zagen we tevredenheid; een redelijk positief gestemde samenleving. Zowel bij verzorgenden als bewoners. Voor ons vaak plezierig om te ervaren. In veel gevallen was de inrichting van het gebouw ondergeschikt. Dat waren dus niet de mooiste interieurs. Spulletjes en meubelen die de cultuur weergeven, maar die geen goede en doordachte eenheid vormen. Om maar te zwijgen over de verlichting, akoestiek en het kleurgebruik. Maar er was wel eenheid onder elkaar! Nu moet ik niet overdrijven, want veel van die gebouwen waren ook weer wél mooi en gezellig ingericht. In al die huizen brachten bewoners materialen en meubelen mee om een gevoel van eigenheid te creëren; iedereen draagt een steentje bij aan het interieur. In dit kader is het eigenlijk ook niet zo gek dat mensen van gelijke strekking en milieu elkaar opzoeken. De herkenning is de gastvrijheid.

Mijn opdracht: verdiep je in de doelgroep van bewoners of toekomstige bewoners en probeer zoveel mogelijk een vertaling te maken in de uitstraling van het interieur. Een omgeving die de bewoners en gebruikers ondersteunen in hun levensgeluk.

Om inspiratie op te doen, ga ik denk ik alvast wat reisjes boeken.

Luistertip: wereldmuziek.

 

Column André van de Gun

"*" geeft vereiste velden aan

Stuur ons een bericht

Dit veld is bedoeld voor validatiedoeleinden en moet niet worden gewijzigd.

Wij gebruiken cookies. Daarmee analyseren we het gebruik van de website en verbeteren we het gebruiksgemak.

Details